V-kapłani bez „potrzeby smaku”?

Na to wygląda. Dziś, na łamach SOKN, ukazała się litania do wszystkich świetych w intencji v-świata. Litanię można przeczytać pod tym linkiem.

Znów więc powrócił temat potrzeby smaku wśród przedstawicieli v-wyznań. Bo o ile można zgodzić się, że tworzenie własnej religii w v-świecie jest elementem tak nieodłocznym, jak prowadzenie rozmów dyplomatycznych czy rozgrywki sportowe, o tyle jeśli ta religia w sposób oczywisty nawiązuje do religii realnej (kontynuuje ją), to na zgodę (przynajmniej moją) nie ma co liczyć.

W polskim wirtualnym świecie takich wyznań i odłamów mamy i mieliśmy bez liku. Część z nich, owszem, jest i była ciekawa. Niektóre bywały zabawne poprzez same założenia, inne poprzez wykonanie. Jeszcze inne zabawne nie były bo być nie musiały, ale wciąż pozostawały dzieckiem wybujałej wyobraźni mieszkańców mikronacji.

Kiedy jednak mamy do czynienia z tak jaskrawym przeniesieniem zjawiska realnego, które pozostaje  zakorzenione w ludzkiej kulturze (jakakolwiek by ona nie była), i uczynienie z niego przedmiotu zabawy (bo mikronacje są przecież zabawą!), to rodzi się pytanie: gdzie tu jest zdrowy rozsądek?

I nie są to drogi czytelniku słowa żarliwego polaka-katolika, o nie. Istnieją jednak pewne granice, których przekraczać nie powinniśmy, a już na pewno  nie w ten sposób. Co przeszkadza naszym v-wierzącym v-wierzyć w v-bóstwa, ale bóstwa wymyślone ? Dlaczego  do tej naszej  mikronacyjnej piaskownicy niepotrzebnie wciskamy elementy do bólu realistyczne i to jeszcze naruszające tak prywatną sferę życia?

Nie wiem.